درد من

کاش این بار تقدیر جور بهتری رقم بخورد؛ کسی را زیاد دوست بدارم که او هم همانقدر زیاد مرا دوست می دارد. آنقدر زیاد که از هیچ چیز نترسد. درد من...

وقتی جهان با شما سر جنگ دارد، دست کم سعی کنید خودتان با خودتان به صلح برسید. وقتی جهان با شما نامهربان است، سعی کنید خودتان به خودتان مهربانی کنید. من این روزها با خودم مهربان تر شده ام و دارم سعی می کنم با خودم به صلحی فراگیر برسم. سخت است اما دارم برایش جان می کنم و یقین دارم به زودی اتفاق های خوبی خواهد افتاد و حس و حال قشنگ تری را تجربه خواهم کرد.

درد من...

شیرجه زده ام در دنیایی جدید. دارم با دنیای قدیم خداحافظی می کنم کم کم. از آن عادت های مخرب قبل دست کشیده ام. از آن وضعیت ثابتی که برای برخی رفتارهایم داشتم. از مسیرها و کارهای هرروزه. پاره کردن رشته های عاطفی کهنه اما سخت ترین قسمت ماجراست. آدم های قدیم هنوز هستند. هنوز در ذهنم پرسه می زنند. هنوز گاهی دلم برایشان تنگ می شود. بی هوا یادم می افتد که ای وای فلانی این کتاب را دوست داشت، این رنگ را می پسندید، این غذا را با ولع می بلعید، این طوری حرف می زد، این طوری راه می رفت، فلان کلمه را با این لحن ادا می کرد، تکیه کلامش این بود، حرکت دستش به وقت انکار، حرکت چشمش به وقت کنجکاوی، زاویه ی شانه اش به وقت استیصال، آن طور که آه می کشید یا فحش می داد به وقت عصبانیت، و عطری که در هوای سرد زمستان از تنش می پراکند.چمدانمان پر است از یادها. باید در یکی از همین ایستگاه های فرعی، چمدان را زمین بگذاریم، سوار اولین قطار بی بازگشت شویم و پشت سرمان را هم نگاه نکنیم. بی رحمانه ترین قسمت داستان خلقت شاید همین جاست؛ که دستمال سفیدمان را از جیب بغل پیراهنمان در بیاوریم و خیسی گونه هایمان را پاک کنیم در حالی که نام کسی را بر زبان داریم؛ کسی که مدت ها قبل ما را برای همیشه از یاد برده است.. درد من...

خدا خواست و امام حسین طلبید و عازم شدیم :) درد من...